Anno 2015 kun je een van de populairste rappers van je generatie zijn, de wereld rond touren, een eigen programma over de culinaire hoogstandjes van barbecue-restaurants en een discografie die al een half decennium omspant hebben, en dan toch een album uitbrengen dat als je ‘debut full length’ aangeprezen wordt. Na albums met Tommy Mas en Statik Selektah en een sloot populaire mixtapes is er dan eindelijk een solo album van Action Bronson uit, mét een ouderwetse streepjescode erop. Is Mr. Wonderful ook daadwerkelijk een stap voorwaarts in de indrukwekkende loopbaan van de voormalig chefkok?
Op openingstrack Brand New Car flipt Mark Ronson een Billy Joel sample waarop Action Bronson vol overgave een toepasselijk en onbeschaamd vals gezongen refrein inzet: I got a brand new caaaaar, I got a jazz guitaaaaar. Vervolgens omschrijft hij hoe hij al wiet rokend een jacht bestuurt met zijn knieën, terwijl er een pornoster bovenop hem zit die hem alleen maar om zijn geld wil, waar hij volgens eigen zeggen totaal geen bezwaar tegen heeft. Hij kucht even en praat wat met de sound engineer voor hij de track vervolgt. De onmiskenbare Bronsolino sfeer is gezet en alleen referenties naar topsporters en culinaire hoogvliegers ontbreken nog, wat in minder dan een minuut gefikst wordt wanneer Derek Jeter en Mango Lassi de revue passeren. Op een snoeihard klappende beat van Statik Selektah (die hier misschien wel de beste beat van zijn carrière levert en zijn eerdere niveau van adequate DJ Premier imitator mijlenver overstijgt) gaat Bronson op dezelfde voet verder, en bewijst hij opnieuw over het talent te beschikken om bijna alles wat uit zijn mond komt ongekend grappig te laten klinken. My mother said I better win or else she’ll fuck me up / Ma we did it, I love you, you lucky slut / Since I was young I had the husky gut / But I’m gorgeous, got money in the pouch just like a tourist. Probeer daar je lachen maar eens bij in te houden. Als zijn neef Big Body Bes vervolgens shit komt praten in de outro over de vechtpartijen waar hij in terecht komt en hoe zijn stupid motherfucking lawyer hem uit de justitiële gevolgen daarvan redt, is dat de Octavia kers op de Schwarzwalder taart.
Bronson’s eigen favoriete track van de plaat is het daaropvolgende door Alchemist geproduceerde Terry. Vintage Nike sneakers (Royal Blue-Cyber Tech), een Penthouse (in beide betekenissen) en Neerlands grootste luchthaven (Tell the pilot land at Schiphol) passeren onder meer de revue, omlijst door het mantra Smoke good, fuck, eat, drink / Drive nice car, wear all green mink. Een heerlijke track die met zijn psychedelische outro naadloos aansluit op het door Drake’s vaste producer Noah ‘40’ Shebib geproduceerde Actin’ Crazy. Dat is op zijn beurt waarschijnlijk de meest gelikte beat waar Action Bronson tot nu toe ooit over gerapt heeft, maar het budget is desalniettemin goed besteed, want de Canadees levert hier zonder twijfel zijn meest aanstekelijke productie sinds Drizzy’s Started At The Bottom mee af en Bam Bam weet er prima raad mee.
Dat de stijl van Action Bronson inmiddels overbekende vaste toetsstenen aanhaalt, betekent allerminst dat hij binnen de lijntjes kleurt; daar is hij simpelweg te eigenzinnig voor. Het tempo waarin hij zijn uitzinnige gedachtesprongen neemt, zorgt er bovendien voor dat het onmogelijk voorspelbaar kan worden. Daarnaast neemt zijn borstklopperij even mythische als hilarische proporties aan, bijvoorbeeld wanneer hij in Falconry beweert op wel heel bijzondere wijze verwekt te zijn: I was made like the beginning of Jurassic Park / When they took the fucking blood from the mosquito with a dope needle / Then they shot it in a wild lion, 1983 / I popped out holding an iron with a visor on. Het is van het bijzondere soort komische waanzin ingekleurd met opvallende details waar Action Bronson een patent op lijkt te hebben. Het plezier van het rappen spat er vanaf. Bronson bouwt zijn persoonlijkheid als rapper tot ongekende hoogte op, maar breekt deze door bewust behouden fouten in de opnames direct weer af. De abrupt afgebroken openingstrack waarin hij de draad van zijn eigen rap kwijtraakt, is daar een goed voorbeeld van. Het getuigt van zelfspot en maakt de vergezochte uitspattingen des te grappiger, omdat het juist zijn menselijkheid onderstreept.
In de tracks waar Bronson besluit niet of veel minder te rappen, blijken zijn instincten echter een stuk minder effectief. De tweede helft van het album begint met een trio aan nummers die een verloren liefde als thema gemeen hebben, waarvan het eerste deel, City Boy Blues, een vuig uptempo soulnummer met een funky orgel is. Bronson laat rappen hier ineens achterwege en komt verrassend goed weg met de bluesy zang die hij erop loslaat. De outro ervan duurt echter onnodig lang, wat voor de intro van het daaropvolgende The Light in the Addict nog veel sterker geldt. Tel daar de melancholie van de track bij op en het momentum van het album zakt, ondanks een typisch Bronsoniaans terzijde als Dog, what the fuck is with your mother? / She got one leg longer than the other, behoorlijk in. Baby Blue, met een sterke gastbijdrage van Chance The Rapper, trekt het album gelukkig weer enigszins uit het slop.
Tegen het einde doemt dezelfde affiniteit voor schijnbaar eindeloos voortkabbelende intro’s helaas nog een keer op met The Passage. Het staat als volwaardig nummer op de tracklist, maar een liedje is hier allerminst in te vinden. Gelukkig volgt het ijzersterke Easy Rider op dit niets toevoegende intermezzo en rijdt Bronson na een absoluut fenomenale eerste helft en een wat zwalkende tweede helft op zijn Harley de zonsondergang tegemoet. Je zou een compleet artikel kunnen vullen met de gigantische hoeveelheid quotables waar Action Bronson zijn tracks mee volpropt (en de verleiding is groot om dat te doen) maar je kan ze beter gewoon zelf luisteren. Hopelijk geneer je je niet snel als je Mr. Wonderful op straat op je headphones draait, want hardop lachen is daarbij gegarandeerd. De paar misstappen op de plaat vergeef je hem daar makkelijk bij, want zo lang Action Bronson zelf lol heeft, hebben zijn luisteraars dat ongetwijfeld ook.
Tracklist:
01. Brand New Car
02. When I Rise (ft. Big Body Bes)
03. Terry
04. Actin’ Crazy
05. Falconry (ft. Meyhem Lauren & Big Body Bes)
06. THUG LOVE STORY 2017 THE MUSICAL (Interlude)
07. A. City Boy Blues (ft. Chauncy Sherod)
08. B. A light in the Addict (ft. Party Supplies)
09. C. Baby Blue (ft. Chance The Rapper)
10. Only in America (ft. Party Supplies)
11. Galactic Love
12. The Passage
13. Easy Rider
