Bij entree van de zaal vallen twee dingen op: 1: het is bijna gênant leeg. 2: de Vlaamse vrouwelijke mc Coely heeft de volledige aandacht van het kleine publiek. Goed bij stem en met een energieke podiumpresentatie zien we haar gast DVTCH NORRI$ van het podium vertrekken en haarzelf nog wat a capella zingen en rappen om vervolgens Ain’t Chasing Pavements (de track waaraan ze naar eigen zeggen deze show te danken heeft) met volle overtuiging te spelen. Daarna speelt Bas (te horen op Cole’s laatste album) een korte set. Hij is artiest op het Dreamville-label van Cole en heeft de eer om de hele tour te fungeren als supportact. Zijn flows zijn dik in orde, maar toch weet hij het publiek in de bierhal niet optimaal te vermaken door het gebrek aan energie in zijn korte en vlakke performance.
“This is not a show, this is a journey”, wordt de fans beloofd na de introtrack Trouble. Aan het woord is Jermaine Lamar Cole, de hoofdact van de avond, die zojuist het podium betrad na een video waarin een nieuwsreport was te zien met daarin het bericht dat de rapper ernstig gewond zou zijn geraakt bij een auto-ongeluk. Ah, daar komt dus de naam van de tour vandaan. In de film What Dreams May Come (1998) krijgt Robin Williams een auto-ongeluk en staat het verschil tussen de hemel en de hel centraal. Hij zou toch niet in die twee jaar tijd zweverig geworden zijn? In de Melkweg had hij geen ruimte om uit te pakken met een decor, nu wel: een verlichte trap (de stairway to heaven?) vormt het middelpunt en daaromheen staat zijn band, inclusief gitarist, drummer en achtergrondzangeressen, keurig in pak.
Met materiaal van zijn eerste album als Work Out, Nobody’s Perfect (dat wordt afgesloten met een dope gitaarsolo) en een semi-akoestische versie van Lights Please, maar voornamelijk met tracks van zijn afgelopen zomer uitgekomen album Born Sinner als She Knows (met een bombastische outro door de scratches van DJ Dummy) en Runaway pakt hij het Amsterdamse publiek in. Hij is zelfs niet te beroerd om wat uit zijn mixtape-tijd te spelen: “If you don’t know this shit you can go to the bathroom, we do Power Trip in a few minutes!”
De arrangementen verschillen van de studiotracks en de show druipt van de muzikaliteit: de elektrische gitaarpartij in Villuminati, de voorstelronde van de band (die overigens saai is en veel te lang duurt), de verzoekjes van het publiek (Who Dat, Lost Ones en Let Nas Down worden vervolgens toch wel allemaal gespeeld) en de break met een paar maten Big Pimpin’ van Jay Z in Can’t Get Enough: de hele show is van begin tot eind strak geregisseerd wat jammer genoeg wel wat ten koste gaat van de spontaniteit. Maar ach, het publiek maalt er niet om. Muzikaal is alles dik in orde. Afsluiten doet Cole natuurlijk met zijn twee meest recente singles: Crooked Smile, waarin hij het publiek dat uit volle borst meezingt dirigeert, en Power Trip, dat nog zoeter aanvoelt als op plaat.
J. Cole verdiende een volle HMH, helaas mocht dat niet zo zijn. Wie weet heeft het wat te maken met de prijsstijging van de entreekaarten. Kostte een kaartje twee jaar terug nog 25 euro, nu was dat inclusief servicekosten al gauw tegen de 40 euro. De volgende keer zou Paradiso of 013 qua grootte een goed alternatief kunnen zijn. Jammer van het bezoekersaantal, maar dat bracht wel een voordeel met zich mee. Het voelde bijna aan als een privéshow en de mensen die er wél waren, waren ook echt gekomen om hun idool te zien. Het publiek zorgde bij de meeste tracks voor de back-ups, tot groot genoegen van Cole, die andermaal bewijst naast een goede studioartiest ook op het podium een ras-entertainer te zijn.
