Nooit verliet ik een zaal met het idee om een concertrecensie te kopiëren en te plakken. Tot gisteravond, toen ik m’n jas uit een kluisje pakte in de foyer van 013. De show die The Game daar gaf in het kader van zijn Europese 1992 Block Wars tour leek namelijk verdacht veel op een ingekorte versie van het optreden dat hij begin dit jaar gaf in de Melkweg tijdens de tour rondom The Documentary 2. Of dat erg is? Nee. Jammer is het wel.
De grote zaal van 013 is vandaag verkleind tot alleen de vloer, wat genoeg zegt over de kaartverkoop. Het is de zevende (!) show van The Game op Nederlandse bodem van het jaar, iets waaraan je kunt merken dat ook hij optimaal de vruchten plukt van de Westcoast-rennaissance. Vóórdat hij zijn opwachting maakt mogen eerst Kringili & Alex Megas voor het eerst op de main stage van 013 hun ding doen. Ze zijn de dupe van de last-minute met een half uur vervroegde aanvangstijd (19.30) waardoor het aantal aanwezigen op een paar handen geteld kan worden. Echter laten ze zich niet uit het veld slaan; de wisselwerking tussen de jongens is prima, Kringili gebruikt het hele podium en er wordt slechts twee maanden na hun Juice EP alweer een nieuwe track geprimeurd.
Tot zover loopt alles op schema. De volgende die aan zou moeten treden is Boef, echter is de band van The Game al aan het soundchecken geslagen. Dat duurt lang, waardoor Boef al een klein half uurtje later aan zijn korte set mag beginnen. De telefoons gaan de lucht in (die van Boef zelf overigens ook twee keer, om iets te ‘snappen’ naar iemand in de bajes) en de populaire rapper roetsjt door zijn set heen, zonder poespas. De beats knallen wel, maar de straatraps komen niet echt aan bij de crowd, showelementen heeft hij niet en hij kapt elke track na een verse en een refrein af, waardoor je ook niet echt lekker in de track kunt komen. Jammer, want het rappen zelf gaat hem prima af.
Dan zorgt Dokter Moon voor de ene westcoast-classic na de andere. Nate Dogg, Snoop, Dre, Tupac, de usual suspects dus. Het zorgt voor een prima sfeertje en het wachten is op The Game. Zijn band en dj Nu Jerzey Devil komen on stage voor een tweede soundcheck (c’mon son) en dan kondigt Nu Jerzey Devil aan dat hij wat talenten uit de Blood Money-stal heeft meegenomen. Vervolgens komen er drie saaie showcases van elk een kwartier (meh) en als ik op mijn horloge kijk is The Game eigenlijk al een uur te laat.
Dan is er, net als de vorige keer, nog tijd voor een set van de dj zelf waarover de band mag meespelen en –hoe leuk ook-, het duurt nu wel erg lang. Bijna anderhalf uur na de settijd die op de timetable stond komt The Game dan eindelijk op met een behoorlijke entourage voor een show vol classics. Het publiek heeft er zin in en bouwt dikke moshpits op Ali Bomaye en El Chapo (dit keer geen extended versie), gooit de handen in de lucht bij Higher en zingt voluit mee bij Hate It Or Love It, maar toch: waar zijn de tracks van de twee albums waar de tour naar vernoemd is? Waar zijn de talloze goede nummers van The Documentary 2 en 2.5? En waar waren anthems als Dope Boys, California Vacation en Let’s Ride? De man heeft in amper een jaar tijd vijf platen uitgebracht waarvan hij, op de introtrack en een kort stukje On Me na, niets speelt. De show wordt daardoor nergens echt spannend of verrassend. Een gemiste kans.
Toch blijft het leuk om The Game te zien. Zijn stem klinkt nog rauwer dan op de platen, hij dolt met zijn back-up mc’s door ze af en toe te laten struikelen of daagt hen uit te crowdsurfen en zijn stage presence is overweldigend. Een vermakelijk optreden maakt een einde aan een lange avond. The Game is gewoon goed, maar alsnog had er zeker qua setlist en lengte meer in de show gezeten.
De rest van de foto’s:
