Het is moeilijk te geloven dat het vijftien jaar geleden is dat Opgezwolle hun tracks voor het eerst ver buiten het verre oosten uit speakers lieten schallen. Je zou je er bijna oud door gaan voelen, ware het niet dat niet er in de jaren vol voer voor je hoedenplank ook steeds weer nieuwe liefhebbers bij zijn gekomen. Zowel de oude rotten als de young’uns trokken even opgetogen naar de HMH op vrijdagavond. Er hing dan ook van meet af aan al een sfeer in de Bijlmer waarin mensen niks anders dan iets legendarisch verwachten. Kan een optreden met zulke hooggespannen verwachtingen überhaupt nog wel tevreden stellen?

Om 20.00 zou het publiek daar achter gaan komen, maar de massaal naar de uitverkochte HMH gereisde fans waren allemaal nog gewend dat ze Rico en Sticks in het dichtstbijzijnde poppodium konden horen. Daar kun je vaak rustig een kwartiertje van tevoren bij aankomen. Kom je echter met 6000 man tegelijk in een tijdspanne van minder dan een uur aan, dan gaat de stroom volk een stuk minder vlot dan aan de deur van bijvoorbeeld een Hedon, 013, Paradiso, Groene Engel of Tivoli. Tel daarbij op dat de security uitgebreid de tijd nam om tassen de controleren zodat (soft)drugs in beslag konden worden genomen, en de zaal was nog maar halfvol op de aanvangstijd. Ondertussen werd in de rij volop sensimillia gepaft om te voorkomen dat deze in de afvalbakken van de security belandde. Die voerde ongetwijfeld gewoon de verkregen instructies uit, maar het moet op veel mensen toch ronduit vreemd overgekomen zijn om hun rookwaar in te moeten leveren om daarna binnen in de rookruimtes gesponsorde vloei en tip te vinden. Uiteindelijk betraden Rico en Sticks het podium om 20.45. De ontvangst leek bij de eerste nummers nog relatief tam, maar dat zal eerder gelegen hebben aan het feit dat toen nog lang niet iedereen binnen was dan aan de goesting van het publiek.

Terwijl Rico en Sticks hun lines afwisselen in de titeltrack van Eigen Wereld volgen de spots hen om en om op een verder donker podium, een erg tof effect. Tjappies en Mammies volgt ook al vroeg in de set en wanneer dat soort klassiekers al in de eerste twintig minuten langskomen besef je je wederom wat een onwaarschijnlijke staat van dienst deze twee eigenlijk hebben. Als iedereen eenmaal binnen is neemt de sfeer meer en meer toe en deze kakt eigenlijk nergens meer in. Big2 komt langs voor Waar Wacht Je Op?! en Typhoon’s broer en hypeman O-Dog komt af en toe langs, maar eigenlijk hoeft niemand echt gehyped te worden. Na een half uur zit de sfeer er rotsvast in, mede doordat Rico en Sticks er een moordend tempo in houden. Tijd voor outro’s is er nauwelijks, tracks lopen vaak direct in elkaar door, en van de tracks waarop een gastartiest meedoet die ontbreekt doen de twee alleen hun eigen verses. Zo knallen ze door hun set heen en laten een continue golf van herkenning door de zaal heen gaan. Bij iedere beat die gestart wordt hoor je mensen om je heen ‘oh snap!’ gaan en het is altijd wel iemands favoriet. Het optreden gaat daardoor crescendo zonder ooit gas terug te nemen. Een ware proef van ieders uithoudingsvermogen, want bij iedere invallende drum is het springen geblazen en vliegen de bekers door de lucht.

Het enige moment van rust is er wanneer halverwege Kubus met een gastoptreden de spotlight een paar minuten overneemt om met zijn apparatuur even wat instrumentaal werk de zaal in te slingeren. Een echt rustpunt is ook dit niet te noemen, want de loeiharde bassen zorgen ervoor dat iedereen in de HMH na vanavond weet hoe het moet voelen om op een trilplaat te staan. Op het podium is er nu echter tijdelijk wat minder activiteit waar te nemen, waardoor velen dit moment gebruiken om hun social media even bij te werken en de geknipte foto’s te delen: #OpgezwolleTotNu. Op het moment dat het onvermijdelijke maar daarom absoluut niet minder welkome Strik Je Veters invalt wordt de tent inderdaad afgebroken. Rico geeft MC Hammer een run for the (met helikoptervluchtjes naar de supermarkt verspilde) money, met zijn perfect uitgevoerde old skool dansmoves op De Freak De Flow. De videoschermen op het podium laten toffe loops uit de clips en ander beeldmateriaal zien, maar ze leiden nooit de aandacht af van Rico en Sticks die vol overtuiging door hun discografie heen jagen. Met name bij Rico straalt het plezier ervan af, maar ook de zoals gebruikelijk nonchalantere Sticks heeft er inmiddels duidelijk zin in. Great Minds, inclusief Wudstik voor Het Licht en KV (of tegenwoordig Rick Versace?) voor zijn fenomenale bijdrage op Doag mogen ook op een warm onthaal rekenen. Wanneer Rico samen met Typhoon en Dries Bijlsma Zandloper ten gehore brengt, blijkt tegen alle verwachtingen in dat een optreden dat al bijna de hele avond in de hoogste versnelling zit toch nóg een tandje harder kan. Dat Rico, Sticks en Typhoon ook een Ziggo Dome met z’n drieën kunnen klaren lijkt op dat moment al praktisch een voldongen feit.

Opgezwolle was ooit de act waarmee de Nederlandstalige hiphop volwassen werd, en vijftien jaar later zijn ze nog steeds even relevant. Met dit optreden onderstrepen Rico & Sticks hun status met een dikke vette marker, sluiten ze een tijdperk af en leggen ze tegelijk de lat een stukje hoger voor de toekomst. Om 23.00 uur zat ‘t er voor deze scribent helaas op. Onder het genot van de banger Hoedenplank moest er snel een weg naar ‘t station gevonden worden om de laatste trein huiswaarts te pakken te krijgen. Op dat moment was er dus al ruim twee uur show achter de rug en stond deze verdwaasde HIJS-schrijver op station Bijlmer ArenA, met beslagen brillenglazen, een shirt dat even nat was van het bier als van het zweet, en een schor geschreeuwde strot. Als ik ‘t morgen over kon doen deed ik ‘t meteen weer.