31 januari, tijd voor zondagmiddagoudemensenhiphop. Mobb Deep treedt dit keer op in het Paard van Troje. Buiten regent het hard, maar binnen schijnt wederom het oldskoolzonnetje.
Mobb Deep dus, eerst maar weer de nerdfeiten: actief vanaf de prille jaren ‘90, met name bejuicht om hun tweede album The Infamous (1995). Niet heel erg ingenieuze teksten, maar wel heel boos/real/straat feat. veel schieten en bloed. Ze zijn met z’n tweeën en de rappers heten Havoc en Prodigy. Dat zorgde in mijn westkustgeïndoctrineerde brein vroeger altijd direct voor kortsluiting, want hoe bedoel je Havoc en Prodigy, nee Havoc en Prodeje, van South Central Cartel, die bedoel je. Maar nee. Prodigy was eigenlijk bedoeld als belangrijkste rapper, hij is dan ook de beste, maar Havoc doet het ook heel aardig en produceert bovendien veel. In 2005 tekenden ze bij G-Unit Records en kregen ze allebei heel gezellig een Porsche van 50. Prodigy heeft het intussen niet heel makkelijk gehad: de politie zat hem voortdurend op de hielen, hij moest een tijdje zitten en worstelt intussen met zijn gezondheid, omdat hij lijdt aan sikkelcelanemie. Een paar heerlijke albums (Murda Muzik en Hell on Earth bijvoorbeeld) en een flink aantal wat mindere, maar dat kan de beste overkomen.
Het Paard van Troje is afgeladen: een paar dagen voor de show was al 90 procent van de tickets verkocht. Er zijn vooral veel mannen, maar ook wel wat vrouwen, en er zijn ook heus wel dertigminners gesignaleerd. Ook deze show is weer strak georganiseerd door The Ultimate ’88 Hiphop Reunion, die eerder onder andere al Big Daddy Kane en EPMD naar Nederland haalde. En dan kan er eigenlijk al niet veel meer misgaan.
En er ging ook niet veel mis. In het voorprogramma stond de jonge Vlaamse rapper Woodie Smalls. In een recent interview met Hiphop In Je Smoel vertelt hij dat hij eerst Woods als artiestennaam wilde nemen, maar als je dat ‘opzoekt op internet, kom je uit op foto’s van struiken enzo’, dus dat leek hem toch niet handig. Woodie heeft een strakke flow en een goede podiumperformance. Misschien iets te veel stoere praatjes over meisjes, maar wat zou het, hij is pas 19. Woodie Smalls: onthoud die naam. Mobb Deep verscheen daarna keurig op tijd op het podium. Heel onhiphop, maar eigenlijk wel heel prettig. (Ik wist toen nog niet dat ik Woodie Smalls de dag erna weer zou zien, wederom keurig op tijd. Alleen was The Game, voor wie Woodie die dag supportte, iets minder op tijd dan Havoc en Prodigy).
Het begin van de show is sterk: starten met Survival of the Fittest is voorspelbaar, maar natuurlijk wel gewoon een goed idee. En meer klassiekers: het fijne Eye for an Eye bijvoorbeeld. Later zou natuurlijk ook Shook Ones (part II) voorbijkomen. Maar er wordt ook jonger werk gedaan. Toch spring ik niet. Nee, ik bedenk me ineens dat ik de Ziggo nog moet bellen. En ik denk ook aan de ovenschotel met prei die ik maakte. Die mislukte. En, als het that time of the year was geweest, had ik zeker ook aan mijn belastingaangifte gedacht. Hoe kan dit? Misschien ligt het aan mij, denk ik nog. Misschien heb ik nu echt de ouwe zeikerdstatus bereikt en kan ik op zondagmiddag beter netflixen onder een deken. Maar om me heen is er ook maar heel af en toe af en toe onverdeelde aandacht voor de heren rappers. Er wordt, zeker in het middengedeelte van de show, gezellig gekeuveld en ik vang flarden op van gesprekken over Suits, de vluchtelingencrisis, roti opwarmen en Dirk Kuyt.
Is het dan saai? Nee, dat ook niet. Genoeg spannende lines: zo hoor je bijvoorbeeld wat er precies met een kogel gebeurt als die eenmaal in je lijf zit en hoe je iemands brein met zijn neusbot kunt doorboren. Maar iedereen kletst er doorheen. Mijn gedachten dwalen ook weer af. Dat Thug Life, we still livin’ it-dingetje: dat zou een neef van Havoc al veel eerder dan Tupac hebben geroepen, las ik ooit ergens. Thug Life avant la lettre, interessant. En ik denk aan alle beef die er was toen. De show gaat intussen verder. We staan boven, met niet superveel zicht, dat helpt ook niet, maar ‘op het podium gebeurt niet veel hoor’, hoor ik. Het is een wat sobere performance, rappers, dj en de duizelingwekkend brede bodyguard Big Tim. Die komt nog even in actie als er ineens toch iets gebeurt en er een jongen met een doek voor zijn gezicht het podium op springt. De jongen omhelst Prodigy indringend en wordt dan vrij snel afgevoerd door de duizelingwekkend brede bodyguard.
Al met al zeker geen akelige middag, en eigenlijk, afgezien van een licht inzakkend middenstuk, toch de hele tijd ook wel stabiel goed. De vaart bleef er lekker in, geen eindeloos gezanik over wiet/hoeren/mooie spullen, maar het sprankelde gewoon niet echt. Maar misschien is dat ook wel niet zo erg. Een echte 7.5. Mijn HIJS-broeder Bowie van Loon recenseerde ooit een van Mobbs recentere platen heel treffend met ‘Gewoon degelijk, niet meer dan dat’. En dat was ook precies wat deze show was. Niks mis mee, maar ook niks speciaals. Als spaghetti bolognese. Als V&D, nou ja, nee, dat ook weer niet. Als zondagmiddag. ‘Ik heb vooral heel gezellig bier gedronken met mijn vrienden’, hoor ik.
Toch is dat het vooral wat deze zondagmiddag is: gezellig. Havoc en Prodigy blijven nog een tijdje on stage hangen en zetten hun handtekening op meegebrachte elpees. Het leuke van de concerten in The Ultimate ’88 Hiphop Reunion-reeks is dat het vaak echte reünies zijn. Oude vrienden vallen elkaar in de armen en er worden veel herinneringen opgehaald (‘Vroeger was het altijd vechten hier toch’, ‘Ice-T, Queen Latifah, Stet, we hebben ze allemaal gezien in de jaren tachtig’) en je komt zomaar in het wild allerlei kopstukken uit de Rotterdamse scene tegen: Asic en Bionic, U-Niq en Alee Rock bijvoorbeeld. En uit Vlaanderen niemand minder dan The Hiphop Collector en fotograaf Stijn Coppens, die een van de aanwezige vrouwen op de foto zet terwijl ze net door Havoc haar billen laat signeren. Een ad remme fan post daar later gelijk Mobb Deeps Hit it from the back onder. Een zekere Marc post weer later: ‘Ze hadden het naar hun zin! Netjes om 17.00 uur begonnen, om 18.15 uur klaar, daarna vriendelijk handtekeningen uitdelen en alle papa’s tussen de 35-45 jaar weer om 19.15 uur thuis om te helpen met de kinderen in bed te leggen. Ik zeg: ideaal zo’n zondagmiddagconcert!’.
