DJ Mickster is een specialist op het gebied van Westcoast-hiphop en dat liet hij gisteren nog maar eens horen aan het Amsterdamse publiek, dat in een volle Melkweg wacht op The Game, die de eerste van twee uitverkochte shows zou gaan spelen in het kader van zijn The Documentary 2 tour. De sfeer zit er lekker in en in het eerste half uur dat we binnen zijn horen we o.a. Warren G, Kendrick Lamar, Dr. Dre en Tupac al voorbij komen. Dan is het tijd voor voorprogramma Sevn Alias.
Het grote pluspunt aan zijn set is dat ‘ie, in tegenstelling tot op zijn releaseparty, wél volledig is. Het jammere is dat het grootste deel van het publiek de jonge belofte en zijn tracks niet kent (“Wie is die Seven Éliës” horen we nog buiten in de rij) en dat zijn beats te hard over de speakers knallen. Het is voornamelijk de bas die te horen is, waardoor de vocalen niet lekker doorkomen en Sevn hard moet werken om verstaanbaar te blijven. Toch vliegt hij nergens uit de bocht en geeft hij een solide optreden, waarin naast zijn twee laatste singles ook ‘oudere’ tracks als Mrowen en Mandela voorbijkomen.
Game time dan? Nope, nog even wachten, want de band krijgt de ruimte om warm te spelen op de tracks die Nu Jerzey Devil, The Game’s vaste dj, instart. Fresh, de party-anthem-routine die veel dj’s spelen op een nieuwe en funky wijze. Toch duurt het allemaal wat te lang, waardoor de aandacht een beetje verslapt.
A photo posted by Alireza Mamoer (@alimamoer) on
Die aandacht is er meteen weer bij als The Game, in jacket en sweater, ten tonele verschijnt en meteen zijn nieuwste Preemo-productie en titeltrack van zijn laatste album The Documentary 2 erin knalt. En na een show-inluidend blokje met louter tracks van die plaat, waaronder On Me, 100 en de heerlijke baslijn van Don’t Trip, is het wat The Game betreft tijd voor een turnup. Een extended versie van El Chapo doet de Melkweg vervolgens kolken (“Play sum’ what they gon’ remember!”) en dan is het toch echt tijd om iedereen weer eens te laten horen hoeveel heerlijke anthems en klassiekers hij heeft gemaakt. Dope Boys, Dreams, Higher, Westside Story, My Life, California Vacation, allemaal komen ze voorbij. Regematig draait de dj halverwege de studiotrack weg en wordt er een nummer afgemaakt met interpretaties van de band, en hoewel de muzikanten nergens écht de ruimte krijgen om te shinen is het wél een toegevoegde waarde én een leuke compensatie voor de stem van de man om wie het allemaal draait, want die is door het vele spelen deze tour al aardig fucked up.
En voor wie het écht wil weten; ja, The Game sloeg weer een litertje sterk achterover, ja, er was een ode aan Eazy E en Tupac en ja, hij rookte weer een dikke joint on stage. The Game blijft The Game. Hij vertelde zelfs dat ‘ie eerder op de avond nog in slaap was gevallen in de Greenhouse. Die verplichte intermezzo’s zorgen er wel voor dat de show halverwege een beetje inkakt, maar gelukkig heeft hij met onder meer How We Do en Hate It Or Love It nog troefkaarten in de hand die gespeeld kunnen worden. Het publiek vindt het allemaal hard en vanuit de hele zaal wordt laatstgenoemde track dan ook gretig meegebruld. Dan is er nog een ietwat tegenvallende reprise van El Chapo (Skrillex’ versie van Dat Doen We Niet Meer) en na 90 minuten is de show dan ten einde. The Game biedt, in tegenstelling tot veel van zijn collega’s, een lange show die ook nog eens bijna zijn hele carrière omvat. Het geld absoluut meer dan waard.
Fixtures:
Hoogtepunt: de hoeveelheid The Documentary tracks
Dieptepunt: clichématige verwijzingen naar Eazy E, Tupac en het Nederlandse drugsbeleid
Bier: € 2,70
Wc: gratis
Garderobe: € 1,50
Geluid: goed
Bezoekers: uitverkocht
Damage: € 30,- excl. service- en lidmaatschapskosten
Cijfer: 7,5
#thegame #melkweg #turnup #whoop #whoop #amsterdam
A photo posted by Bryan Oneill Benjamin (@bryanoneill_) on
The Game staat vanavond wederom in de Melkweg. Op 1 februari en 3 februari doet hij shows in de Rotterdamse zaal Annabel. Voor 1 februari zijn nog tickets te koop.
