In zijn artikel gaat JPK prima in op de affaire ‘Wilders tegen Appa’. Ook komt hij met interessante statements:
Hiphop is al meer dan 25 jaar één en al maatschappijkritiek. En dat is maar goed ook! Maatschappijkritisch denken zijn wij onszelf eigenlijk allemaal verplicht als homo sapiens ipv. alles wat vanaf de kansel en vanuit de kamer wordt gepredikt voor zoete koek aan te nemen…
Echter, je over iemand persoonlijk uitlaten heeft imho niets met een maatschappijkritische visie te maken, maar meer met persoonlijke ‘beef’.
Daar is Hiphop niet voor bedoeld…
Alle voorbeelden die JPK in zijn stuk noemt, zijn mensen die de strijd aangaan met een bepaalde sociaal-maatschappelijke situatie over het algemeen.
Geen van al deze artiesten heeft zich echter ooit schuldig gemaakt aan het noemen van een persoon in kwestie, de kogel en de dood in één en dezelfde zin…
Natuurlijk mag iedereen ‘schijt aan de overheid’ hebben. Ga gerust je gang, voel je vrij en loop gerust leeg! Ik zal de laatste zijn die de medemens opdracht geeft zich ‘te gedragen en normaal te doen’ maar wees dan wél zo stoer de consequenties van woord en daad onder ogen te zien.
En beantwoord deze simpele vraagjes:
Wat kom je in een instelling (van diezelfde overheid!) als een jeugdgevangenis doen en vooral: wat leer je die kinderen? (die het daarbinnen toch al zo moeilijk hebben)?
Om ook schijt aan de overheid te hebben?
En wat ga je doen als die overheid dan op een gegeven moment duidelijk aangeeft, schijt aan JOU te hebben?
Zomaar enkele vragen, geen statements. (zucht)
Laten we in elk geval wél wezen, en aanvaarden dat het verschil tussen maatschappijkritisch denken en schoppen tegen de samenleving, er een is van dag en nacht.
Terecht somt JPK enkele (wereld)bekende namen op als voorbeelden van kritische mensen die een boodschap hadden/hebben, en waar de (internationale) gemeenschap nog iets van heeft kunnen leren.
Maar als je blijft schoppen tegen de samenleving, en van de daken schreeuwt ‘schijt’ aan haar te hebben, zal diezelfde samenleving ooit eens terugschoppen en aangeven, schijt aan jou te hebben ‘for a change’.
En dat doet soms een beetje pijn, helaas… Het (als tegenreactie hierop) opeens 180 graden omdraaien naar een slachtofferrol, is naar mijn idee volkomen misplaatst.
Hoe ik dat weet gaat feitelijk niemand iets aan, maar iedereen is van harte welkom dit zélf te ondervinden…
JPK maait mij verder het gras onder de voeten vandaan door een fantasiedebat te voeren tussen Wilders en Appa!
Wilders: “Jouw levensovertuiging – en die van alle mensen die geloven wat jij gelooft – moet verboden worden.”
Een naar mijn idee veel te makkelijk antwoord dat de polarisatie alleen nog maar verder op de stang jaagt, luidt: “Ik zal het niet erg vinden als iemand een kogel door je fokking kop jaagt en dat je dood gaat!”
Liever had ik gezien dat Appa (of wie dan ook in zijn plaats) zou antwoorden: “Is dat zo meneer Wilders? En waarom vindt u dat mijn geloofsovertuiging verboden moet worden?
En wat gaat ú eraan doen om dit zover te krijgen? Maw: wat is uw plan?”
De reportage van Nova was voor Appa dé gelegenheid om deze messcherpe vragen te richten. Jammer dat hij deze unieke kans niet met beide handen heeft aangegrepen…
Doelgerichte vragen stellen en het debat aangaan dat met open vizier, en op het scherpst van de snede gevoerd mag worden, is een stuk moeilijker, maar wel veel verstandiger dan het domweg verbieden van een religie, of uitkramen van onzinnige reacties.
Dit geldt voor beide kampen.
Een pleidooi houden, doe ik hier noch voor Appa, noch voor Wilders.
Zie ook: Straatpolitiek
