Stones Throw 15 jaar: Nog steeds een verademing

Hiphop werd ook vroeg opgepikt door de Bay. Grofweg kan je zeggen dat er twee stromingen waren en zijn. De hustler/pimp/gangsta rap van acts als Too Short, E-40, en Spice 1 en de progressievere stroming rond de Hieroglyphics-crew, DJ Shadow en Peanut Butter Wolf. Waar Hiero vrij traditionele (met uitzondering van Del) maar creatieve hiphop maakt, heeft DJ Shadow met Endtroducing in 1996 de muziekwereld op zijn kop gezet. Zijn instrumentale hiphop, die tot Shadow’s grote spijt het label ‘triphop’ kreeg, is van enorme invloed geweest op alle groove-geörienteerde instrumentale muziek die na hem volgde.

DJ/producer Peanut Butter Wolf (Chris Manak) uit San José timmerde al een jaar of zeven aan de weg toen in 1993 zijn mc en goede vriend Charizma op tragische wijze om het leven kwam. In eerste instantie wilde PBW stoppen met muziek maken, maar gelukkig kroop het bloed toch waar het niet gaan kon. In 1996 richtte hij Stones Throw op, dat een platform moest worden voor eigenzinnige artiesten. De focus was duidelijk hiphop, maar PBW had zeker ook plaats voor gelijkgestemde artiesten met een iets andere insteek dan beats & rhymes. Deze maand bestaat Stones Throw 15 jaar. HIJS zet een aantal hiphop-hoogtepunten uit de rijke catalogus op een rijtje.

De eerste release in 1996 was My World Premiere met Peanut Butter Wolf’s voormalige partner in rhyme, Charizma. Na nog een paar 12’s verscheen in 2003 (10 jaar na Charizma’s overlijden) het sterke album Big Shots. De chemistry tussen PBW en Charizma was indrukwekkend. Het blijft jammer dat de hiphopwereld niet meer materiaal van dit duo heeft kunnen ‘beleven’.

Rond 2000 was er een geweldige track die ik vaak op parties hoorde. Ik had alleen geen idee wie die mc was en wie de beat had gemaakt. Na wat research was ik er eindelijk uit; het ging om Average van Kazi en de beat was van niemand minder dan Madlib. De heerlijke dusty productie met Alkaholiks-achtige flow van Kazi resulteerde in een onvervalste underground-klassieker.

Met Time Waits For No Man bracht Rasco in 1998 een prima album uit op Stones Throw. De productie van Fanatik op Unassisted is eenvoudig en doet wel heel erg denken aan Whassup Now Muthafucka van The Artifacts, maar eerlijk is eerlijk: deze track is beter. Dankzij de cuts van D-Styles eigenlijk gewoon een hiphopklassieker.

Op de een of andere manier is het volkomen logisch dat producers hun krachten bundelen in een groep op het label van een collega-producer. Een project als Jaylib is goedbeschouwd een producersdroom die uitkomt. Dat Jay Dilla en Madlib ook nog meer dan behoorlijke mc’s waren, maakte het helemaal een geslaagde combinatie. The Red is natuurlijk de all time classic, daarom belichten we een andere ijzersterke track, Mcnasty Filth met Frank-N-Dank.

Meesterproducers Madlib en Jay Dilla zijn verantwoordelijk voor veel hoogtepunten in de Stones Throw-catalogus. Madlib’s samenwerking met MF Doom resulteerde in een heerlijk album, Madvillainy. De clip voor het catchy All Caps kon eigenlijk niets anders dan een cartoon zijn.

Als afsluiter kan een track van Donuts niet ontbreken. Deze afscheidsplaat van Jay Dilla was zo emotioneel beladen dat menig luisteraar (inclusief ondergetekende) er nog steeds kippenvel van krijgt. Dilla’s herbewerking van Dionne Warwick’s You’re Gonna Need Me is, wetende dat hij op het moment van creatie stervende was, schitterend, wrang en treurig tegelijk.

Stones Throw is een label dat altijd blijft verrassen, een verademing in deze tijd. Op naar de volgende 15 jaar wat ons betreft.

Geplaatst door bowie op 4 september 2011