Well damn, het was weer een dik hiphopjaar. Grootheden als Drake, Kanye West, Chance The Rapper en Kendrick Lamar kwamen met nieuwe muziek, Nederlandse hiphopacts als Broederliefde, Sevn Alias en Jonna Fraser namen de charts over toen de Spotify-streams ervoor mee begonnen te tellen en helden van weleer zoals A Tribe Called Quest, Fat Joe, The Roots en Zack de la Rocha zorgden voor ultiem luisterplezier. En natuurlijk waren er indrukwekkende nieuwkomers: wie had vorig jaar gehoord van bijvoorbeeld Lil Yachty, Kodak Black of Tunji Ige? Er werd gedisst in eigen land, maar ook uit de rest van Europa kwam hele goede muziek. Wat te denken van de vrolijke noten van MHD, of van de grime door Giggs en Skepta aan de andere kant van Het Kanaal? Wij maakten een lijst met dé 100 gems van 2016 en vroegen diverse redactieleden om een paar van hun picks toe te lichten. Zet de playlist hieronder aan en scroll verder voor de commentaren. Enjoy!

De keuze van Noah Godefroy:

A$AP Mob – Yamborghini High
Deze track kan echt op repeat. De hele dag. Die openingsverse van Rocky is de shit. Maar ook de beat inclusief toffe scratch-sounds (DJ Jean waddup) is heel sterk. Tel daar een trippy LSD-achtige clip bij op en het is voor mij een van de meest toffe doch te weinig gehypete tracks van 2016.

Mula B – Meester Plusser
Mula B is een van de weinige rappers uit Nederland die wat doet voor mij. Daarbij komt dat deze pokoe écht wel wat los heeft gemaakt binnen de vaderlandse scene. Een ouderwetse disstrack joh, gewoon beginnen met de naam van je enemy. En een shoutout naar IliassOpDeBeat die gewoon hele goede tracks maakt.

J.Cole – False Prophets
Heb lang zitten wachten op het nieuwe album van J.Cole, maar het viel me toch wat tegen. Echter, toen ik werd geattendeerd op False Prophets (niet op dat album overigens) werd ik wél enthousiast. De tekst beschrijft precies mijn gevoelens over Kanye.

De keuze van Sybrand

Youngs Teflon – Crack
Londense straatrap is op het moment mijn go-to muziek en één rapper steekt erbovenuit naar mijn mening: Youngs Teflon. Met zijn rauwe stemgeluid en treffende lyrics weet hij haast elke track koud te maken. ‘If ya boy really wanna get wasted, then you ain’t gotta take man pub’, zegt genoeg toch? De onvoorspelbare timing in zijn flow zorgt ervoor dat elke line extra hard binnen komt. Hoewel hij gedurende de hele track met de ah-klank rijmt, verveelt hij nooit. Geen hook nodig voor Tef.

SD – Burn One
Deze track van SD heeft alles wat ik zoek in een nummer waar ik lang naar kan luisteren. Een melancholische vibe, agressieve melodieuze lyrics en een dromerige productie. Alhoewel de track in januari uitkwam, spookt de line ‘these niggaz ain’t getting no money, money, money, nah’ ook aan het eind van het jaar nog regelmatig door mijn hoofd. Ook heel tof om een van oorsprong drillrapper zich te zien ontwikkelen met een compleet nieuwe sound.

Alcy ft. Kodak Black – Stick & Move
Kodak is sowieso een van mijn favoriete Amerikaanse artiesten, dus ik klik er sowieso wel even op als ik een nieuwe featuring van hem zie. Van Alcy verwachtte ik niet veel, maar zijn hook op deze track bleek enorm aanstekelijk te zijn. Ook zijn verse op Stick & Move is niet mis en Kodak’s gedeelte fungeert als kers op de taart. Voor mij is dit de ideale track om op te zetten wanneer ik met vrienden ben die geen trap of boze mocrorap aankunnen.

De keuze van Yid

MHD – Afro Trap pt. 2
Om maar met de deur in huis te vallen, ik spreek en versta de Franse taal niet maar heb wel altijd een zwak gehad voor Franse hiphop. 2016 was het jaar dat ik weer diverse Franse releases draaide en er was één artiest die er bovenuit stak; MHD. Zijn titelloze album was voor mij de zomerplaat van het afgelopen jaar en gaat zonder twijfel de komende zomers door de speakers knallen.

Skepta – It Ain’t Safe
Het was niet de vraag of Skepta in mijn top-3 zou eindigen maar met welke track. Voor mij is zijn album Konnichiwa hét album van 2016 en kon er op WOO HAH! geen enkele act aan zijn liveshow tippen. Shutdown blijft een geweldige anthem maar dat is voor de hand liggend. Alleen al vanwege de line Shower Man Down Like Fireman Sam (s/o naar mijn zoontje die fan is van Brandweerman Sam) wilde ik kiezen voor Corn On The Curb maar de track gaat over in een skit die de track niet ten goede komt. Oke, oke tijd om een keuze te maken: It Ain’t Safe is naast Shutdown de track die je live wil en moet horen tijdens een Skepta show.

ScHoolboy Q – Groovy Tony / Eddie Kane
De Blank Face LP was een plaat waar iedereen naar uit keek. Voor mijzelf loste de plaat niet al zijn beloftes in, maar met Groovy Tony / Eddie Kane bracht hij samen met Jadakiss een track(eigenlijk twee tracks) uit die ik nog steeds in heavy rotation heb. Verdere toelichting overbodig, gewoon pompen die track(s).

De keuze van Vincent van der Does

Anderson .Paak – The Season / Carry Me
Toegegeven, ik heb zitten slapen op .Paak zijn debuutalbum maar dit jaar was al snel duidelijk dat Malibu hét album van het jaar zou worden. The Season / Carry Me klinkt op de eerste helft als het beste productiewerk van Dr. Dre om vervolgens naadloos te switchen naar een andere heerlijke groove. Dan nog die energieke show op North Sea Jazz, wat een baas die .Paak!

A Tribe Called Quest – Dis Generation
Dit is meer dan een jeugdsentiment. Tribe klinkt fris zonder geforceerd met de jeugd mee te willen bouncen. Op Dis Generation geven Tip en Phife de mic door en doen een harmonize met Jarobi en Busta Rhymes. Alsof ze zonder enkele druk enthousiast hun eerste demo aan het opnemen zijn.

Fat Joe – All The Way Up
Totaal uitgemolken met 4 of 5 verschillende remixes en zelf het origineel stuk gedraaid maar deze gaat maar niet vervelen. Soms heeft een track niet meer nodig dan een refrein van 4 woorden en een hoorntje.

De keuze van Nikki Volker

Anderson .Paak (ft. Schoolboy Q) – Am I Wrong
Natuurlijk van het album Malibu van Anderson .Paak, waarvan ik Am I Wrong zo goed als elke wel een keer luister. Ik hou van de hele sfeer van dit nummer, echt een plaat om heerlijk mee wakker te worden.

Childish Gambino – Redbone
Altijd al een fan geweest van Donald Glover, als artiest en acteur. Toen hij zijn nieuwe album uitbracht, moest ik er even aan wennen, maar dit nummer pakte mij meteen.

Woodie Smalls – Lucky Strike
Toen ik dit jaar hem mocht fotograferen in BIRD, was ik helemaal vergeten hoe graag ik naar zijn muziek luisterde. Zijn EP Space Cowboy bracht hij uit in november en ik heb niet meer gestopt met luisteren. Lastig om er eentje van hem te kiezen, maar van 2016 is dat toch zeker deze.

De keuze van Loki

Christov – Wandel & Handel (ft. Schwarzkopf)
’t Leven & Werk van Pilske Donders kent meerdere hoogtepunten. Nooit Meer met Reggy Lines en Ciph Barker bevat die 100% Orgeldrank-vibe, maar kwam een paar jaar terug al als clip op YouTube uit. Zeg Ze Wie De 4 Is met Vaak 4 verdient het gewoon genoemd te worden: zonder zelfverzonnen slangwoorden te gebruiken of 3 à 4 verschillende talen door elkaar te gooien in een straattaal-dialect, maar gewoon grotendeels ABN spitten en toch de meeste onbegrijpelijke tekst van heel 2016 droppen is simpelweg ook een prestatie op zich. Maar hoe Schwarzkopf hier op een no-nonsense beat zijn wereldbeeld zonder enig lichtpuntje neerzet raakt mij toch het meeste.

Genghis Khan – Human Nature
Her Absence Is My AntiChrist werd al in 2014 aangekondigd, maar kwam dan dit jaar eindelijk uit. Ondanks dat het halve album al als single op YouTube en Soundcloud gegooid was, vind ik het toch moeilijk om één track uit de context van het album te halen, omdat het geheel meer is dan de optelsom van de delen. Maar goed, Human Nature dus: de dwingende drums, de simpele maar toch doeltreffende baslijn, de verdere gelaagdheid van de productie zonder dat het te vol en druk wordt, de melancholische zang, de feedbackloop die in de outro erbij komt en dan plots toch een synth-achtig dingetje blijkt te zijn. Gewoon vet.

Zack De La Rocha – Digging for Windows
Er gingen al geruchten dat Zack te lang met El-P in de studio had gezeten voor alleen die verse op Close Your Eyes (And Count To Fuck) van Run The Jewels. Ineens was dan daar deze track. Zack De La Rocha klinkt weer als vanouds boos over een beukende beat van El-P. Ja, compromisloos hard aanzetten en losgaan!

De keuze van Mista Sweet

Anderson .Paak – Come Down
Ik moet eerlijk zeggen dat het album me eerst niet zo boeide maar na een paar keer draaien werd het beter en interessanter. Is het nou hiphop of R&B? Tegenwoordig valt alles waar in gerapt wordt onder het kopje hiphop als ik de hitlijsten mag geloven dus mag hij in het lijstje van Hiphop In Je Smoel? Ja! Lastig om hier een nummer van te kiezen maar ik ga voor Come Down omdat dit een lekkere joint is! Rauwe drums, lekkere bassline en een prima meezinger.

A Tribe Called Quest – We The People
Wat moet je verwachten van een nieuw album zonder Phife? Gelukkig was dat laatste helemaal niet het geval. Het album zelf is wisselend maar deze track knalt er bij mij elke keer weer heerlijk in met zijn Black Sabbath-drums en vervormde bassline… lekkah!

Westside Gunn – Vivian At The Art Basel
Stuck in de boombap shit… keiharde drumloze beat, een lekkere hook en gastverse van Your Old Droog. Het hele album Flygod barst van de stoffige, harde, boombapproducties die je laten weten dat ondanks al de mumbleraps, trapjoints, autotune en andere nieuwe hiphop er nog steeds ruimte is voor harde hiphop met echte lyrics.

De keuze van Onno Hart

The Roots feat. Busta Rhymes en Joell Ortiz – My Shot
Dit is officieel de eerste track waar de geniale Black Thought (top 5 dead or alive any day all day) de minste verse heeft op een collabo track. Joell en Busta zijn beiden echt verpletterend goed hier. En de beat is een hele dope herbewerking van het originele ‘Hamilton’-nummer.

Anderson. Paak – Come Down
Die baslijn!!! Superfunky track die maar blijft gaan… op het Compton-album maakte Anderson niet direct indruk op me maar met deze track zeker wel. Zijn NxWorries tracks zijn ook erg fijn.

Common – Pyramids
De mc uit Chicago klinkt weer ouderwets hongerig op zijn nieuwe album. Na bijna 25 jaar is hij nog steeds zonder twijfel een van de allerbeste all round mc’s (lyrics, flow, stem, delivery). Deze rauwe track (met dope ODB-refrein) is het hoogtepunt van Black America Again wat mij betreft.

De keuze van Bowie van Loon

Adje – I Don’t Wanna
Ik heb Adje heel hoog zitten. Qua flow en woordkeuze een van de meest creatieve mc’s in de game. Zodra je ook maar een klein deel van het hypnotiserende, gepitchte refrein hoort zie je de video, geschoten in een kasteel in Schotland, meteen voor je en dat maakt het ijzersterk. Een beetje zoals wanneer je ‘Verre Oosten’ hoort ook meteen die twee Zwolsche broekies ziet rondrijden in een golfkarretje, dus.

Nas – Nas Album Done
DJ Khaled had een shitload aan mc’s op zijn plaat die anno nu gigantisch veel noise maken in de scene. Future, Kendrick Lamar, Drake, Travi$ Scott… de lijst is eindeloos. Toch is het oudgediende Nas die het meest indruk maakt met zijn eigen track Nas Album Done en laat zien nog altijd het vuur en de honger te hebben om anderen te killen. Op een trappy productie, gevuld met samples uit het classic Fu-Gee-La, komt Escobar je laten weten dat zijn carrière ook na ruim 23 jaar nog springlevend is. Laat dat ‘done album’ maar komen.

Tunji Ige – Bring Yo Friends
Missed Calls was een project waar ik enorm naar uitkeek en Tunji Ige deliverde. Er staan spannende arrangementen (door hemzelf geschreven, geproduceerd en opgenomen), toch is het een van de meer traditionele hiphoptracks van de EP die mij het meest pakte. Terwijl de simplistische beat van Bring Yo Friends swingt geeft de jonge mc uit Philadelphia je de wijze raad om te genieten van het leven, want: “If you ain’t having fun, you ain’t livin’ right!”

De keuze van Jaap van der Doelen

Kanye West ft. Rihanna & Swizz Beatz – Famous
Op een co-productie met Mobb Deep’s Havoc worstelt Kanye openlijk met faam zoals alleen Kanye dat kan; met evenveel kwetsbaarheid als lompe boertigheid en grootheidswaan. Bovendien kun je haten op Kanye’s bizarre strapatsen en zijn gedweep met de grote spraytan-fascist, maar met zijn sample-werk is nog steeds niet te fokken. Luister maar eens hoe die Sister Nancy sample (Bam Bam) over de beat gedrapeerd wordt. Als daarna Rihanna’s interpretatie van een Nina Simone klassieker plaats maakt voor het origineel in de finale heeft Yeezus gewoon weer opnieuw goud gesponnen.

Chance the Rapper – Same Drugs
Je kunt je afvragen of Same Drugs eigenlijk wel een hiphopnummer is, aangezien er nauwelijks in gerapt wordt en de drums nu ook niet bepaald nadrukkelijk aanwezig zijn. Maar het is een nummer van een rapper, en het belangrijkste is dat het een ijzersterk nummer. Als melancholische parel in een album dat verder uitblinkt in aanstekelijke positiviteit, tilt Same Drugs heel de plaat waar het deel van uitmaakt op naar een nog hoger niveau. Maar ook op eigen voeten blijft de track prima overeind. Een overpeinzing over het uit elkaar groeien van een relatie, zonder verwijten of schuldgevoel, maar daarom niet minder pijnlijk. Pijnlijk mooi, ook.

Phonte & Eric Roberson – It’s So Easy
Phonte & Eric Roberson’s zomerse Tigallero is misschien wel de meest ondergewaardeerde plaat van 2016: een heerlijk bruisend album dat hiphop en soul combineert in toegankelijke liedjes over de liefde in al zijn facetten. Het hoeft niet altijd ingewikkeld te zijn om grote klasse te bereiken, bewijst ook openingstrack It’s So Easy, met een aanstekelijke groove waarbij een glimlach van oor tot oor en meezingen na één keer luisteren al niet meer te onderdrukken is. “It’s so easy loving you” zingen Phonte en Eric Roberson in het refrein; het liedje zelf is er ook een om verliefd op te worden.

De keuze van Marco Martens

Aesop Rock – Dorks
Op The Impossible Kid is Aesop Rock toegankelijker dan ooit. Dat wil overigens niet zeggen dat zijn teksten niet meer bol staan van de verwijzingen en andere beeldspraak, maar hij heeft het de luisteraar iets makkelijker gemaakt te verdwalen in zijn flow zonder de rode draad in de tracks uit het oog te verliezen. Dorks heeft geen catchy hook; de track heeft überhaupt geen hook, behalve de terugkerende, veelzeggende regel ‘Party over here, I’ll be over there.’ Een anthem voor de buitenbeentjes die hun kwetsbaarheden durven tonen.

Engel & Just ft. Paul de Munnik – Rob
Het is inmiddels al ruim een jaar geleden dat Rob van den Aker a.k.a. Goldenboy er tussenuit is geknepen. In mei kreeg hij met Goldfest een eigen festival, aan het einde van 2016 was daar een eerbetoon van Engel & Just met een opvallende bijdrage van Paul de Munnik die niet alleen het refrein voor zijn rekening neemt maar ook een verse dropt die ergens tussen rap en zang in hangt. Hoogtepunten van de track zijn desalniettemin toch de verses van Engel & Just zelf; hun persoonlijke band met een van de meest kleurrijke figuren uit de Nederlandse hiphopscene is in iedere regel voelbaar. Hartjes.

Kate Tempest – Europe is lost
Met Let them eat chaos leverde Kate Tempest afgelopen oktober een verhalend meesterwerkje af. Haar mix van spoken word en rap is echter doodvermoeiend om naar te luisteren, vind ik. En dat is nou precies wat haar werk zo goed maakt: het dringt zich aan je op. Het is rauw, Brits en urgent. Met name dat laatste is niet altijd even vanzelfsprekend en laat dat nou precies het thema zijn dat ze aansnijdt op deze heerlijke track. #nofilter

De keuze van Witflits

Westside Gunn& Conway – The Cow
The Cow stond op Hitler Wears Hermes 4 (wat een titel!?) van Westside Gunn, maar zijn broeder Conway steelt de show met de lange openingsverse waarop hij op indrukwekkende wijze zijn moeilijke weg (lees: herstellen van schoten in z’n gezicht) naar een gerespecteerde spot in de underground beschrijft. Twee MC’s die ladingen vol keiharde tracks hebben gedropt via Griselda Records in 2016 en dit was een van de absolute knallers.

Ka – Just
Brownsville MC Ka dropt al jaren kwalitatief hoogstaande straatraps over minimalistische en ijskoude producties, die hij bijna altijd zelf voor z’n rekening neemt. Bij een eerste luisterbeurt waardeer je de gruwelijke lyrics, maar irriteert Just vooral vanwege de muziek. Vervolgens word je gehypnotiseerd en uiteindelijk raak je verslaafd aan deze toptrack die perfect past binnen het onderkoelde maar meesterlijke Honor Killed The Samurai van Ka.

Apollo Brown & Skyzoo ft. Westside Gunn & Conway – Basquiat On The Draw
De zeer vaardige rapper Skyzoo brengt voor het eerst een album (The Easy Truth) uit met voor mij alleen maar goede producties. Apollo Brown is daar andermaal verantwoordelijk voor met zijn soulvolle boombap beats. Duo van het jaar Westside Gunn en Conway uit Buffalo blessen deze banger ook nog met allebei een harde verse. Genoeg redenen voor een welverdiend plekje in het HIJS jaaroverzicht.