De meest verrassende releases van 2013

 

Dave Vanderheijden

 

 

1. Ugly Heroes – Ugly Heroes
In mei 2013 wist de groep Ugly Heroes (Apollo Brown, Verbal Kent en Red Pill) een geweldige plaat neer te zetten. Laat je niet misleiden door de cover waarin de Heroes door de sneeuw banjeren, want ik draaide het album in de zomer grijs. Het album kent een geweldige sfeer zonder missers en dat komt vooral op het conto van producer Apollo Brown. De mc’s Verbal Kent en Red Pill komen on point, maar hoeven niet boven zichzelf uit te stijgen om voor een sterke release te zorgen. Omdat het de tijd van de jaarlijstjes is, heb ik het album weer opgezet en ook in deze tijd van het jaar misstaat het titelloze debuutalbum zeker niet. Zonder enkele twijfel is dit voor mij het meest verrassende album van 2013.

 

2. Ill Bill – The Grimy Awards
Hoe kan een gevestigde artiest als Ill Bill jou verrassen? Ik hoor het je denken. Het is geen geheim dat ik een grote liefhebber ben van het ter ziele gegane Non Phixion. Als een van je favoriete groepen niet meer bestaat, dan ga je toch automatisch de soloreleases van de groepsleden volgen. De voorman van Non Phixion is altijd de meest productieve geweest van de vier leden. Voor mijn gevoel kwamen zijn soloplaten nooit in de buurt van de undergroundklassieker The Future Is Now en ging hij op een gegeven moment te geforceerd klinken waardoor ik afhaakte. Een nieuwe Ill Bill in de vorm van The Grimy Awards (releasedatum 26 februari) werd zonder verwachtingen beluisterd. Het album bleef verrassend genoeg hangen en stond een paar weken zelfs op repeat. Dat gebeurt bij mij niet vaak. De reden hiervoor is vrij simpel te verklaren: Ill Bill weet met The Grimy Awards het dichtst in de buurt te komen van The Future Is Now en er zijn zelfs parallellen te trekken tussen beide platen. Tel daarbij op dat alle featurings (o.a. El-P, Cormega, Lil Fame, Q-Unique en Jedi Mind Tricks) het album sterker maken. Wanneer dat allemaal niet goed genoeg is om in de jaarlijstjes te belanden, dan heb ik twee woorden voor je: Exploding Octopus.

 

3. J-Zone – Peter Pan Syndrome
Het was jarenlang op muzikaal vlak erg stil rondom J-Zone en dat was jammer. Ik vind J-Zone een van de meest onderschatte mensen in de hiphopgeschiedenis, dus als er dan uit het niets een plaat van hem verschijnt, dan moet je daar wel blij van worden. Als je onder de 30 bent, dan spreekt het album je waarschijnlijk niet aan, maar ondergetekende is wel een dertiger en dan is het een feest van herkenning. Een volwassen man die over volwassen mannen dingen rapt, nou ja volwassen. Meneer J-Zone zegt het al tijdens de intro: Growing up is for underachievers. Het album staat bol met hilarische skits zoals alleen J-Zone dat kan en hij laat zichzelf gelden als een geweldige drummer. En hoe je het ook went of keert, het blijft een geweldige rapper en producer dus als je al deze ingrediënten met elkaar mengt, dan mag Peter Pan Syndrome in dit lijstje niet ontbreken.

 

Jaap van der Doelen

 

 

1. KA – The Night’s Gambit
De meest verrassende plaat van 2013 is ook de beste. Een brandweerman uit Brooklyn, ooit lid van rapgroep Natural Elements, bracht zijn derde soloalbum uit, op zijn eigen label, met zijn eigen beats en op één enkele feature van geestverwant Roc Marciano na, met niets anders dan zijn eigen woorden. Omdat hij ‘t alleen maar zo wil en kan doen. Compromisloos en onderkoeld, maar met een ongekende rijkheid aan sfeer en persoonlijkheid onder de ijskoude oppervlakte. Uitermate geschikt voor liefhebbers van The Wire, stevige regenbuien en rauwe soul-loops. KA is een klasse apart.

 

2. Eminem – The Marshall Mathers LP II
Van de jeugdige brille waarmee hij zijn middelvingers de lucht in slingerde op The Slim Shady LP, naar de worsteling met zijn verworven faam en persoonlijk leven op The Marshall Mathers LP, tot zijn plek in een bredere maatschappelijke visie op The Eminem Show. Em’s originele trilogie vormt tezamen een ijzersterk artistiek statement. The Marshall Mathers LP II steekt daar zeer schraal bij af. Op overwegend kleurloze beats rapperderap-rapt Eminem eindeloos door alsof zijn leven ervan af hangt, maar hij lijkt daarbij vrijwel niets meer te zeggen te hebben. Ja, dat hij technisch bovengemiddeld begaafd is, wat voor niemand nog nieuws mag zijn. Waarom dit dan toch een van de meest verrassende albums van het jaar noemen? Omdat er zelden een album gehoord is dat technisch zo virtuoos gerapt en tegelijk zó tergend saai is. Sommige verrassingen kun je missen als kiespijn.

 

3. Great Minds – Great Minds
De geruchten gingen al geruime tijd rond en bleken dit jaar op waarheid te berusten. Moon, Winne, Jiggy en Sticks sloegen de handen ineen en vormden Nederhops eerste bonafide supergroep. Grote ego’s botsten niet langer, maar vonden elkaar in wederzijdse interesses en ambities en maakten een album dat juist door zijn ongedwongen sfeer van grote klasse is. De verwachtingen waren bijzonder hooggespannen, zeker omdat de mannen afzonderlijk van elkaar ook al een indrukwekkende discografie opgebouwd hadden. De grote verrassing was echter dat de torenhoog opgelopen verwachtingen geen Nederlandstalig Detox opleverden, maar ruimschoots ingelost werden. Great Minds is méér dan de som der delen.

 

Bowie van Loon

 

 

1. Ghostface Killah & Adrian Younge – Twelve Reasons To Die

Ghostface Killah die gaat samenwerken met Adrian Younge, die bekendstaat om producties die veelal leunen op psychedelische soul uit de jaren 60 en 70. Toen dat aangekondigd werd, was ik even verbaasd als benieuwd. De horror- en crimeverhalen van de Wu-Tang veteraan passen verrassend goed bij de stoffige beats van de Wax Poetics signee. Wat is er leuker dan de Iron Man horen rappen over dat hij iemand doorzeeft, vervolgens aan de longen kan zien dat diegene jarenlang heeft gerookt, vervolgens de hersenen uit het hoofd rukt en het lichaam achterlaat in een prullenbak? Ghost is de meest constant presterende Wu-Tang mc en bewijst andermaal nog altijd relevant te zijn. Storytelling op het allerhoogste niveau.

 

2. Action Bronson & Party Supplies – Blue Chips 2

Een zwaarlijvige cultfiguur die de spatel heeft ingeruild voor een microfoon: de bebaarde Action Bronson rapt met veel souplesse over zijn koksverleden en over welke restaurants hij bezoekt. Hij doet dat over leuke producties die Party Supplies hem voorschotelt. Naast de kennis over voedsel weet hij ook nog eens alles over versiertrucs en over dikke auto’s. Dat klinkt clichématig, maar is het absoluut niet. Hij is zo’n interessante, kleurrijke persoon, dat het ook niet uit zou maken wanneer hij zou rappen over hoe hij zijn wekker ‘s morgens uitzet. En dan die muziek: samples die soms geknipt of soms simpelweg gelooped zijn uit 80’s classics als Sussudio, Tequila en Jack & Diane. Hij featurede zowat op alle platen dit jaar (op albums van Mac Miller en Chance The Rapper tot Czarface, Statik Selektah, A$AP Rocky en zelfs op het album van onze eigen Mr. Probz) en stal vaak de show. Nu is het nog een mixtape die mijn eindlijst haalt, hopelijk is dat volgend jaar zijn major debuutalbum.

 

3. The Doppelgangaz – Hark

Het was eind 2011 toen ik kennismaakte met de naam The Doppelgangaz. Hoe? De naam dook op in de line-up van het Monsters Of Rap Festival in Münster, Duitsland. Ze werden geboekt naast grote namen uit de Amerikaanse underground als Dilated Peoples, Jedi Mind Tricks en Lords Of The Underground, dus het móest wel een dope act zijn. Ik heb dan ook lang uitgekeken naar het nieuwe album dat dit jaar verscheen. Het resultaat is Hark, een plaat waarop absurditeit en de dikste vernieuwende boombapbeats hand in hand gaan. De twee mc’s weten zonder featurings een grimmig sfeertje neer te zetten door hun bizarre gedachten te verwoorden. Absurd en geniaal tegelijkertijd.

 

Vincent van der Does

 

 

1. The Opposites – Slapeloze Nachten
Nooit gedacht dat ik een hele fokking plaat van The Opposites zou kunnen uitzitten. Laat staan dat ik die te domme tracks nogmaals zou draaien, en nogmaals, en nogmaals en inmiddels die platte raps redelijk kan meerappen: Je kan praten over emoties maar die pik gaat d'r keel in. Dat dit album van twee kutrappers op kutbeats mij heeft gegrepen, kan ik zelf nauwelijks geloven.

 

2. Chance The Rapper – Acid Rap
Het is zeldzaam dat iemand anno 2013, zonder dat hij zelf de uitvoerende artiest is, de moeite neemt om je een compleet album via internet te sturen. Dit HIJS redactielid wilde mij vast overtuigen van de klasse van een plaat waar ik eerder geen aandacht aan had geschonken. Dat is gelukt. Wat dit album zo goed maakt, is juist die verrassing. Na een Good Ass Intro gaan de flows en de beats alle kanten op. Die ass is goed van alle kanten. Thanks Rik.

 

3. Marco Polo – PA2: The Director’s Cut
Ben ik boombap zat aan het worden? No way! Het nieuwe album van Engel & Just stond net nog op repeat. Zijn het de nutteloze gesproken skits tussen de tracks? Dat draagt er zeker aan bij. Wat het ook is, dit album doet mij in zijn geheel heel weinig. Erg jammer, want Port Authority vond ik een heerlijke plaat. Nostalgia.

 

Rob van den Aker

 

 

1. Engel & Just – Dertig
Begrijp me niet verkeerd, Engel brengt alleen kwalitatief hoogwaardige muziek uit. Natuurlijk heeft hij een flinke groei doorgemaakt sinds zijn eerste album, maar dat mag ook wel na 11 platen. De verrassing van Dertig zit hem in de rol van Just. Altijd al een goede tekstschrijver geweest, maar op zijn eerste plaat (ook met Engel) Statler & Waldorf, uitgebracht in 2011, nog een rapper die veel kan leren. Op Dertig overtuigt hij met aan de ene kant flink wat humor, maar laat hij ook zijn serieuze kant zien. Emotie overbrengen lukt hem uitstekend op zijn tweede volwaardige album. Nooit te oud om te leren dus. Tot slot is dit album uiteraard ook gewoon de beste plaat van Engel. De producties zijn ouderwets boombap, zoals altijd. Het tempo ligt hoog, zoals altijd, maar de chemie tussen alle spelers is beter dan ooit.

 

2. Drake – Nothing Was The Same
Iemand moet het opnemen voor Drake. Anders gaat hij huilen en dat wil je toch niet op je geweten hebben? Het mag duidelijk zijn: Drake uitlachen als echte-echte hiphopliefhebber is gemakkelijker dan hem lief te hebben. En om de advocaat van de duivel te spelen: ik heb Drake lief. Waarom? Zijn albums steken altijd sterk in elkaar. Productioneel klinkt het fris en groots. Je hoort dat er veel geld in zit en wat overblijft zijn chique, volle instrumentaties. Uitermate geschikt voor een veelzijdige vocalist als Drake. De beste man kan zingen. Voor de een zeurderig. Voor de ander emo. Voor mij met veel gevoel en heerlijk nasaal. Alsof hij inderdaad elk moment in snikken kan uitbarsten. Maar Drake heeft ook een hele andere kant. Hij kan als geen ander een heerlijk pocherige verse uit zijn mouw schudden. Op Nothing Was The Same komen alle kwaliteiten van Drake samen en zodoende vormt deze plaat een zeer aantrekkelijk geheel.

 

3. Fit – Glen Faria
Naar mijn inzicht de meest ondergesneeuwde TopNotch-release, hoewel Glen Faria wel hartstikke welkom was bij DWDD en ook nog eens het voorprogramma van de wonderschone Laura Jansen mag verzorgen. Op Glen Faria rapt MC Fit heel beeldend. Hij houdt zijn onderwerpen vaak relatief klein (neem bijvoorbeeld het prachtige verhaal Jongen Met De Pet), maar daardoor zijn ze juist goed te volgen. Voor iedereen. Of je nu in de grote stad woont of in de polder. Fit komt daarnaast over als de ideale gastheer, met zijn lichte slis durf ik zijn raps zelfs aandoenlijk te noemen, en er is helemaal niks mis met een vriendelijke rapper. Ik ben in 2013 groot liefhebber geworden van de beste man en als hij zijn leven lang tracks kan maken zoals Laat Maar Komen en Duurt Te Lang sta ik met regelmaat vooraan tijdens zijn shows.

 

Witflits

 

 

1. Denmark Vessey & Scud One – Cult Classic
Een conceptalbum van MC Denmark Vessey (Detroit) en producer Scud One (Chicago), gereleast op het Dirty Science label. Het album vertelt het verhaal van een fictieve cultleader en zijn route naar macht en geld. Vol treffende metaforen en geslaagde humor (check de video voor HoeininDaGaddaDaVida), waarbij de muzikale ondersteuning en gebruikte samples daadwerkelijk onderdelen vormen van het te vertellen verhaal. De overduidelijke kritiek op georganiseerde religie wordt nergens prekerig, wat al een prestatie op zich is.

 

2. L’Orange & Stik Figa – The City Under The City
Producer L’Orange (North-Carolina) en MC Stik Figa (Topeka, Kansas) dropten in oktober hun album The City Under The City via Mello Music Group, wat inmiddels bijna gegarandeerd kwaliteit betekent. Voor het labeldebuut sleuren ze de luisteraar mee in een soort schaduwwereld, een werkelijkheid verscholen achter de voor ons zichtbare oppervlakte. Stik Figa doet dat, ondanks zijn onopvallend stemgeluid, vol overtuiging en met technisch vaardige raps. Zijn afwisselend herkenbare en abstracte beschrijvingen passen perfect bij het werk van L’Orange, die met zijn gevarieerde, samplebased producties de meeste credits verdient voor het totaalplaatje van The City Under The City. Hopelijk krijgt deze samenwerking een vervolg.

 

3. Natti – Still Motion
Hiphoptrio CunninLynguists is al sinds begin deze eeuw een zekerheidje, toch werd ik dit jaar blij verrast door de voor mij plotselinge release van Still Motion, het solodebuut van groepslid Natti. Met zijn rauwe stem, overheersende zuidelijke accent en altijd gretig klinkende delivery overtuigt hij 15 tracks lang. De sfeervolle producties van Deacon The Villain en Kno (de andere twee leden van CunninLynguists) maken van de uiteenlopende topics (kritiek op de muziekindustrie, algemene maatschappijkritiek, het ploeteren voor erkenning) toch één geheel, zoals ze dat op bijna alle CL releases lukt.

 

Wat was jouw meest verrassende plaat van 2013? Laat het ons weten.

Geplaatst door bowie op 11 december 2013