Classic. Het is een beladen term in hiphop die leidt tot eindeloze discussies. Wanneer is een album nu een klassieker en wie bepaalt dat? Hoe oud moet een plaat er voor zijn? HIJS gaat die vragen met jouw hulp beantwoorden. De komende maanden bepalen we welk album nu dé absolute klassieker is van de Nederlandstalige hiphop en we doen dat in de vorm van een groots toernooi: Het Hardste Hiphop Album van de Lage Landen.
Vorige week leken velen te twijfelen over wie ze hun stem gunden, wellicht de reden dat het totale aantal stemmen een tiental lager uitviel dan in eerdere weken. Degenen die wel hun stem uitbrachten waren echter héél zeker van hun zaak, zoals die enkeling in hartje ‘s-Hertogenbosch die maar liefst 103 stemmen op Cartes & Kleine Jay probeerde uit te brengen. We weten dat Duketown hard gaat voor Jay en Cartes, maar je kan ook overdrijven. Gelukkig pikte de security dit opvallende stemgedrag al snel op, dus helaas voor diegene tellen de 103 pogingen gewoon als één enkele stem.
Deze week kunnen we wederom onze borst nat maken, want we hebben één van de interessantste matches tot nu toe op het programma staan: veteraan U-Niq nam met zijn eerste Nederlandstalige album Rotterdam zijn thuisstad op zijn schouders op bijzonder indrukwekkende wijze en overrompelde daarmee vriend en vijand. Zijn tegenstander liegt er echter ook niet om, want de prins Extince nam alle tijd om zijn debuut op te volgen om met die ‘moeilijke tweede’ in de vorm van Vitamine E misschien wel de beste plaat van zijn carrière af te leveren. Een lastige keus vinden we ook terug in de tweede match, al zijn dat wel twee bijzonder verschillende platen. De als gangsta rapper begonnen Appa ontpopte zich op Straatfilosoof tot de assertieve politiek activist die hij inmiddels is, terwijl Kraantje Pappie met productietrio Noisia op Crane een energieke wervelwind aan clubtracks over de Nederlandse podia en door de hitlijsten liet razen. Waar valt jouw keus op? Tijd om eens goed over smaak te gaan twisten!
De twee platen waar we deze week afscheid van nemen:
Kleine Jay & Cartes – &
In 2006 won Cartes de publieksprijs bij de Grote Prijs van Nederland met Kleine Jay als ruggensteun op het podium, het jaar daarop draaiden ze de rollen om en sleepten ze zo de Grote Prijs zelf in de wacht. Het duo trok naar de hoofdstad met bussen vol Bosschenaren, een scene die in de Brabantse hoofdstad tot leven was gekomen rondom het duo. Ze waren daar al snel onverslaanbaar als hometown heroes en hoewel er aan materiaal geen gebrek was (de mixtape Wie Wat Bewaart en de promo tape ten tijde van & waren daar het bewijs van) liet het album nog jaren op zich wachten. Jay en Cartes begonnen als solorappers maar waren door hun vele gezamenlijke tracks en optredens in de ogen van het publiek tot duo uitgegroeid. Op de dubbelaar & grepen ze echter terug op hun roots en kozen ze voor een benadering zoals Outkast dat met hun dubbelalbum Speakerboxxx/The Love Below deed; ze namen beiden één schijf voor hun rekening als soloact. Cartes blinkt daarop uit in ingetogen, introspectieve raps op organische beats zoals Allemaal Nick en Laat Het Los, terwijl Kleine Jay’s sterkste punten liggen in uitbundige, energieke raps waar het plezier vanaf spat zoals Superrapper en Voel Me Zo. Ze vullen elkaar daarin perfect aan en vormen zo, wellicht ongewild, juist een ijzersterk duo. Het is dan ook geen toeval dat de tracks waarop ze als gast op de plaat van de ander optreden, zoals Hoede en Chagerijn, direct publieksfavorieten waren en het is jammer dat de plaat met zijn twee schijven niet meer van deze momenten bevat. Helaas vormde & ook direct hun zwanenzang en ging het duo kort na de release ervan uit elkaar. Hun stempel op de Nederlandse hiphop hebben ze er echter wel dubbel en dwars mee achter gelaten.
Safi & Spreej – Fase 2
Het duo Safi & Spreej vervult een pioniersrol in de Nederlandstalige hiphop als eerste Vlaamse act die daadwerkelijk voet aan de grond kreeg bij het grote publiek van de noorderburen. Dat doen ze met een mix van Vlaams en Amerikaanse hiphop-slang over frisse, moderne en soms poppy beats. De beats klinken vaak ruimtelijk waardoor ze het tempo van raps hoog kunnen houden maar op een club banger als Plax schroeven ze dat zelfs nog een indrukwekkend tandje op. Fase 2 blinkt uit in catchy hooks waar de zanglijnen voor eigen rekening genomen worden maar dat de heren ook prima kunnen spitten blijkt uit tracks als Breng Het Terug, waarin ze zich niet de kaas van het brood laten eten door Zwollenaar Sticks. Op De Leiding beperkt het zingen zich helaas niet tot het refrein maar wordt er een eind weggeglibberd door een moeras van autotune waar het momentum van het album even helemaal in wegzakt. Dan is de klappende drum van een track als Voor U of de sfeervolle aansluitende hidden track waarin Safi en Spreej op hun jeugd terugkijken gelukkig een stuk welkomer. Voordat die track langskomt geeft het duo aan hun creatieve richting gevonden te hebben in Voor U, waarin ze niet meer zoeken naar het noorden. Dat hoeven de heren dan ook absoluut niet meer te doen, na dit album heeft het noorden hen immers duidelijk gevonden.
Hoe we de 64 deelnemers bepaalden lees je hier. Twitter mee met de hashtag #dehardste!
