Triggerfinger, OneRepublic, Kensington. Ik behoor nu officieel tot de mensen die deze namen live on stage gezien hebben. Afgelopen weekend bracht ik namelijk door in Landgraaf, je weet wel, dat dorpje waar 362 dagen in het jaar niks te doen is om vervolgens drie dagen lang constant in het Nederlandse nieuws te zijn. Ik was daar, gehuld in Hiphop In Je Smoel-shirt, op zoek naar muziek die ik kon waarderen.
Laat meteen even duidelijk zijn dat ik niet iemand ben die altijd en alleen maar naar hiphop luistert. Om dus te zeggen dat ik alle acts op Pinkpop bij voorbaat kut vond, is onzin. Ik vind een aantal liedjes van The Script best tof, vooral die van FIFA, en Muse heeft ook een aantal leuke liedjes. Die ene van FIFA bijvoorbeeld. En kennen jullie Robbie Williams? Die zong in 2000 de soundtrack voor FIFA. Nu even zonder grappen, ik zou natuurlijk nooit € 180,- neerleggen voor iets waar ik helemaal geen zin in heb. Bovendien waren er ook nog best wat acts die wél wat meer bij mijn persoonlijke voorkeur aansluiten. Niet zo gek ook, aangezien hiphop een steeds groter aandeel lijkt te hebben binnen de popmuziek.
Adje, Typhoon, Ice T, DJVT en Pharrell. Ik noem zo maar eens wat namen waar ik van tevoren naar uit keek, allemaal om een verschillende reden. Adje, Typhoon en DJVT omdat ik ze allemaal al een stuk of wat keer gezien heb en het eigenlijk altijd goed was. Adje krijgt het naar mijn mening elke show voor elkaar om een goede performance neer te zetten, op wat voor podium dan ook. Typhoon zag ik een aantal keer op hiphopfestivals als Woo Hah en dergelijke, toen zijn album nog niet heel lang uit was en ook dat zat goed in elkaar. DJVT krijgt zalen standaard plat en wat je ook van hun muziek vindt, ze rocken die shit wel. Ice T is een legend en Pharrell zag ik vorig jaar in Zwitserland en ik heb zelden zo’n slechte show gezien. Echter, ik hoorde dat zijn optreden in de Ziggo Dome wel weer dik in orde was, dus ik was benieuwd of hij me dit keer wel kon overtuigen.
Adje en DJVT waren aan. Typhoon was dat niet. Begrijpelijk, de arme kerel kan zich sinds zijn nationale bekendheid in de mainstream niet echt meer bezighouden met rap. Ellenlange verhalen en lange in- en outro’s van zijn tracks zorgden ervoor dat er echt te weinig goede hiphoptracks in het arrangement zaten. Het gepraat nam de plek in van een aantal (bij het publiek waarschijnlijk onbekende) Ty classics, zonde. Daarnaast voegde de aanwezigheid van broer O-Dog bijzonder weinig toe aan de show. Ice T en Body Count heb ik moeten missen door het noodweer op vrijdag, maar zelfs vanuit mijn lekke Albert Heijn-tent hoorde ik dat het er daar hard aan toe ging. En dan Pharrell. Door het uitvallen van de Foo Fighters werd hij getorpedeerd tot afsluiter. Als liefhebber van Pharrell’s oude werk stond ik met plaatsvervangende schaamte te kijken naar zijn performance. Buiten het feit dat hij tig keer zei dat-ie het leuk vond om in Amsterdam te staan en dat ik overal om me heen mensen gehuld in Foo Fighters-shirts al het festivalterrein zag verlaten, was het gewoon weer niet goed. Geen emotie, geen gevoel voor het type publiek dat er staat en vooral geen stem die aansluit bij zijn studiowerk.
Overigens kwam er tijdens de zaterdag een vrouw naar me toe met de vraag of ze een foto van mijn HIJS-shirt mocht maken. Natuurlijk, vrouwke. Maar dan moet je wel even onze Facebook liken en dat soort dingen. Mocht je dit nu lezen, mevrouw, laat het even weten. Dan gaan we dat shirtje gewoon voor je fixen.
