In Back to the Roots laten we muziek even voor wat het is en gaan we terug naar de roots van artiesten. In deze eerste editie: Nijmegenaar Roscovitsch.
“Ras King is baas, ik ben niet meer op straat, ik rij alleen langs om te kijken hoe het gaat.”
Roscovitsch ken je natuurlijk van Zo Moeilijk, Kamp Ras, Deux Deux, FTG en zijn kaolo lange dreadlocks. Tegenwoordig woont de Ras King laidback in een dorpje onder de rook van Nijmegen, maar vandaag zijn we terug in Nijmegen.
De rondleiding start bij het station, waar Ros onderuitgezakt in zijn – zoals hij het zelf zegt – “BMW-tje” met dikke beats door de speakers aan komt rijden. Eerste locatie: Merleyn, de plek waar Rosco zijn eerste show gaf en tevens het debuutalbum van Zo Moeilijk presenteerde.
“Hier deden we in 2006 tijdens Back On Track onze eerste show voor een groter publiek. Het was druk, echt druk. De party werd georganiseerd door Rauf (destijds crewlid van HIJS). Best wel tof eigenlijk dit: de cirkel is rond. Tijdens de releaseparty van Nijmeegse Modo in 2008 was het hier stampvol, uitverkocht. Al onze vrienden waren er, familieleden, mijn vader was daar en moest zelfs eerder weg omdat ie zat was. Een van m’n vrienden had hem snel naar huis gebracht en was later teruggekomen. Sticks en Rico waren daar, dat waren destijds onze helden en die waren daar ‘gewoon’. En later sta je dan met ze in de studio en op het podium. Heel bijzonder. We hebben ook nog de release van Kabel daar gedaan. Ook stampvol, uitverkocht, maar het gevoel bij deze release was natuurlijk anders dan bij onze eigen release.”
Inmiddels staan we aan de Waalkade, met uitzicht op de Waalbrug en uiteraard de Waal. “Hier kwam ik als klein kind altijd met mijn vader. Kijk, hier heb je een soort kunstwerk, het moet een doolhof voorstellen. Vroeger sprong ik altijd van steen naar steen. Tussen de stenen zit vies water. Vaak viel ik daar ook in, ook vaak wel expres. Achteraf geen idee waarom, maar dit was voor mij gewoon chillen met m’n vader. Los, vrij en nog niks om me zorgen over te maken. Zelfs niet mijn vieze kleren, dat kwam later.”
“Hier ben ik opgegroeid: de Hendrik de Keijserstraat. Kijk, dat huis met die schotel, daar woonde ik. Dit is getto man, echt getto. Ze hebben het nu allemaal vernieuwd. Kijk dit, – wijst naar de overkant van de straat – hier staat nu nieuwbouw, maar ik keek altijd uit op een grasveld. Hier was een bank, de Rabobank volgens mij, die elke dag werd beroofd door gasten uit Neerbosch-Oost, de buurt hiernaast. Dit is eigenlijk een Marokkanen-buurt, ik ben dan ook opgegroeid tussen Marokkanen. Maar deze Rabobank werd dus de hele dag beroofd door eh.. ja.. een papi gewoon. Dat was heftige shit. Ik zat eigenlijk gewoon elke dag te wachten voor het raam tot ie weer overvallen werd. Dit was allemaal zo’n 25 jaar geleden.. tijd vliegt man.”
Na het bezoekje aan Ros z’n oude buurt, kan hij het niet laten om te vertellen hoe hij in de wijk Heseveld voor het eerst heeft getongzoend. Het was niet zijn tofste ervaring: “Ik had allemaal kwijl aan m’n bek, ik voelde me smerig en stoer tegelijk. Die tanga was lekker, dat dan weer wel.”
We rijden verder naar de beruchte snackbar Piccadilly van zijn rasfriet super: een bak raspatat met curry, ketchup, mayo en een keidikke frikandel onderop. Die bikken we dan ook; ik moest het toch echt eens uitproberen. “Ik kom al bij deze snackbar sinds ik een kleuter was. Ik heb altijd in de buurt gewoond: eerst aan de Hendrik de Keijserstraat, toen de Transvaalstraat en daarna de Generaal Mutsstraat om de hoek in de wijk Heseveld.”
In de wijk Voorstenkamp zit de laatste locatie. Het basketbalveldje waar Rosco een groot gedeelte van zijn jeugd doorbracht met zo’n klein, stalen, met graffiti bespoten chillhokje aan de zijkant. Verderop staat iemand een jonko te roken en te bellen, maar verder is het rustig nu.
“Hier hingen we vroeger altijd man, ’t pleintje’. Dan gingen we basketballen, rappen en zetten we een dikke boombox neer waar standaard Redman, Biggie, Das EFX, Naughty by Nature, K-Solo, EPMD en Fu Schnickens uit pompte. Nosa en ik begonnen hier al als duo. Dan deed hij de leads en de ander de backups en vica versa. Ik was hier hele dagen, van ‘s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. Ik vond het dan ook echt kut om naar huis te gaan, die hele kaolo brug weer over fietsen. Ik bleef wel eens zo lang hangen dat ik te laat thuis kwam. Dan mocht ik de week erop niet naar ’t pleintje, maar kon ’t niet laten om alsnog te gaan.”
PS Uiteraard konden we het niet laten om Rosco te vragen naar de status rondom Deux Deux. De Nijmegenaar haalt zijn laptop uit z’n achterbak om ons een veelbelovend voorproefje te laten horen. Wanneer ie uitkomt? “Nog effetjes geduld man.”
